Afgelopen weekend las ik in het boek Het wilde vrouwenpad van Brigitte Ars. Mijn aandacht bleef hangen bij het woord wildheid. Het raakte iets in me. Alsof een sluimerend deel in mezelf ontwaakte, een her-innering die in mijn lichaam resoneerde. Wildheid… Het woord bracht beelden van vrijheid, puurheid, ongepolijst leven en een diepe verbondenheid met de natuur naar boven.
Wildheid is niet zomaar een woord. Het is een manier van zijn, een staat van voelen. Het is je verbinden met dat deel in jezelf dat vrij is, puur, en ongeschonden door verwachtingen of opgelegde structuren. Het is de tinteling in je lijf wanneer je je hart volgt in plaats van je hoofd. Wildheid is rauw en eerlijk. Het is het instinct dat ons uitnodigt om te leven zoals de natuur dat doet: zonder oordeel, zonder haast, in verbinding met het ritme van de aarde, in echtheid met al onze zintuigen.
De term zelf heeft wortels in oude verhalen en tradities. Het woord ‘wild’ komt van het Oudengelse wilde, dat oorspronkelijk verwees naar alles wat niet door mensenhanden getemd was. Wilde dieren, wilde bossen, wilde rivieren. Maar wildheid is ook altijd een metafoor geweest voor innerlijke vrijheid, voor het leven in je meest natuurlijke staat van zijn.
In onze moderne wereld lijkt wildheid soms ver weg. We leven in een tijd waarin controle, efficiëntie en ‘druk zijn’ de norm lijken te zijn. Maar diep vanbinnen blijft dat wilde deel in ons bestaan. Misschien voel je het soms als je naar een sterrenhemel kijkt en even niets hoeft te begrijpen. Of wanneer je onverwachts in de regen staat en besluit niet te schuilen, maar je gezicht naar de hemel te keren.
Wildheid is niet iets dat je moet zoeken, het zit al in je. Het gaat om ruimte maken voor dat deel van jezelf dat instinctief weet hoe te leven, zonder te voldoen aan alle verwachtingen van de buitenwereld.
Wildheid brengt je terug naar wat echt is. Het nodigt je uit om los te laten, te voelen en gewoon te zijn. Niet door iets toe te voegen of te veranderen, maar door simpelweg te luisteren naar wat al in je leeft. Het is een zachte herinnering die altijd dichtbij is – in de wind, de aarde en in jezelf.
Liefs, Brenda